Ujrzeliśmy: Nas Troje

To najważniejszy wpis na tym blogu od jego początku, więc mam tremę. Szczęście, zmęczenie i rozgardiasz w głowie powodują, że nie stać mnie na refleksyjne dyrdymały, więc będzie sprawozdanie.

• 6:05: telefon od żony: nie ma wątpliwości, wody się sączą, zaczęło się
• 7.00: jadę do szpitala. Pobyć z żoną, dowieźć kilka rzeczy
• 8:30: wyjeżdżam ze szpitala na ważne spotkanie "na mieście"
• Chwila później: przecięcie [proszę o wybaczenie, nie pamiętam, jakiego pęcherza] przez lekarkę
• 11:44: telefon od żony, że mocno boli
• 11:45: opuszczam spotkanie, jadę do szpitala
• 12:00: z pewnością 2 najdłuższe godziny w życiu mojej żony, ból i prośby o przyśpieszenie śmierci
• 14:00: przychodzi anestezjolog - sobowtór Mikulskiego ze "Stawki większej niż życie" i instaluje znieczulenie zewnątrzoponowe
• ekstaza żony, która skurcze przeżywa bezboleśnie i pozuje do zdjęcia z może trochę jeszcze nieporadną, ale obdarzoną złotym sercem studentkę położnictwa, która pomaga, jak może i potrafi:

• 15:15: sobowtór dodaje leku znieczulającego, bo skurcze znów bolą. Wszystko dzięki błyskawicznej reakcji położnej (dbającej o nas nadspodziewanie i, co ważne, za darmo (!), nomen omen - Ewie), która "zgarnęła" go z korytarza (normalnie dotarcie anestezjologa z jednego zakamarka szpitala do drugiego trwa ok. 0,5 godz.). Położna (wtajemniczeni wiedzą, o kogo chodzi) stwierdziła, że jest niefotogeniczna, więc do pozowania nie namawiałem:

• Przez chwilę sytuacja wygląda na opanowaną. Przez chwilę. W tym czasie kontroluję maszynerię i mądrzę się (jakby sama tego nie wiedziała), kiedy skurcze ustępują:

• Od 15: 30 skurcze są tak bolesne, że prośby o eutanazję się powtarzają
• Ok. 16:45: badanie lekarza, zamykają mi drzwi przed nosem i słyszę tylko cierpiętnicze jęki. Koszmar. 
• 17:00: wpuszczają mnie na salę porodową i zajmuję strategiczne miejsce u wezgłowia
• 17:10: przy czwartym czy piątym skurczu żona i Ewa skutecznie kończą męki!!!

Kończę z dokładną chronologią, bo w tym czasie łzy w oczach zakłucają rejestrację. Dziecko ląduje na piersi mamy. Po chwili jedna z pań zabiera Ewę do sąsiedniego pokoju, a ja zastanawiam się, dlaczego nasze dziecko takie sine. Po chwili pani odpowiada, że kolor, który ujrzałem, to "noworodkowy róż". Ważą: 3980 g. Mierzą: 58 cm. Oceniają: 10 pkt. w skali Apgara. 

Trwają zabiegi przy żonie: łożysko, szwy itd. Ja dostaję Ewę opatuloną w naprędce przygotowane tekstylia z poleceniem udania się do naszego pokoju. Ekstaza. Przestaje płakać, kiedy śpiewam jej, że jest moja!

O innych, negatywnych niestety wrażeniach w kontakcie ze szpitalem może kiedy indziej, w tej chwili ważniejsze obrazy naszego szczęścia:

 

Padam ze zmęczenia...