Humory dwulatka

Myślałem, że pierwsze kłopoty wychowawcze spotykają rodziców, gdy ich dziecko jest w wieku nastoletnim. Teraz już wiem, że albo byłem zbyt leniwy (nie odrobiłem zadań domowych w postaci pism dla rodziców), albo zbyt arogancki (powierzchowność programu "Super niania" skutecznie zniechęciła mnie do śledzenia losów dzieci głęboko pokrzywdzonych przez durnych rodziców). Być może jedno i drugie, w każdym razie nie zdawałem sobie sprawy, czym jest "bunt dwulatka".

Założenie dwóch butów przed wyjściem z domu przybiera postać dramatu. Jeśli pierwszy z nich próbuje założyć mama, następuje okrzyk "to tataaa!". I odwrotnie. Dźwięk wyrazu "samaaa!" przez swoją częstotliwość bardziej kłuje w uszy niż disco polo, a ilość czasu związanego z prostymi czynnościami wydłuża się w niesamowicie irytującą nieskończoność.

Określenie takiego dziecka mianem "uparciuch" to tak, jak nazwać nasze drogi "lekko dziurawymi i zatłoczonymi". Dziś na przykład doszło do sytuacji, kiedy spacer i jazda na rowerku biegowym skończyły się:

• przystankiem w trawie, zbieraniem kwiatków mleczu i wplataniem ich w kierownicę (jakieś 15 min. przy rosnącym zniecierpliwieniu opiekuna)

• rezygnacją z dalszej jazdy, "bo nie"
• głośnym płaczem w reakcji na to, że sprzeciwiłem się niesieniu i roweru, i Ewy w drodze powrotnej.

Do tego wszystkiego tak się składa, że w towarzystwie obcych osób nasze dziecko staje się niezwykle spokojne i pogodne. I gdybym nie znał jej trochę lepiej niż oni, to podzielałbym pewnie ich pogląd: "jaki grzeczny i ułożony maluch".